Het is herfst geworden. Als ik naar buiten kijk zie ik de bomen kaal worden. Het is fris maar droog en zonnig. Niet dat ik melancholisch word, maar een terugblik op het afgelopen jaar dringt zich bij mij op.

Vorig jaar rond deze tijd wisten we nog niets over Corona, COVID-19, pandemie, lockdown, mondkapjes, teststraten, vaccins en nepnieuws. Het kan verkeren. Maar tegelijkertijd werden we geconfronteerd met zeer veel zieken en veel mensen die overleden aan het virus. En ineens de beperking van onze bewegingsvrijheid; we mochten niet meer samenkomen in de Loge. En net zoals veel mensen thuis moesten gaan werken achter hun computer of laptop, zo gingen wij met elkaar ZOOMen. Dat was interessant en opmerkelijk, want ineens waren daar broeders uit overzeese gebieden en onze gewaardeerde Duitse broeder. En gelijk mee compareren! Onze zieke Broeder. zelfs vanaf zijn ziekbed. Een andere consequentie was dat de Open Loge geen doorgang meer konden vinden en werden doorgeschoven naar een later tijdstip. En dat merkt u nu. Strak achter elkaar staan ze op de Arbeidstafel. De bevorderingen van 3 broeders. De inwijding van een nieuwe kandidaat en een verheffing. En dan staat er nog een inwijding te gebeuren.

En zo zien we het leden-aantal toch weer groter worden, temeer daar zich nog een kandidaat heeft gemeld. Dat stemt hoopvol, maar anderzijds moesten twee broeders hun gereedschap neerleggen. En of de schakel nu groot en sterk is of niet, de breuk doet pijn. Hoe mooi is het dan de nabestaanden uit te nodigen voor de rouwloge. Schootsvel en witte handschoenen liggen, samen met de verhalen, bevindingen en anekdoten van hun dierbaren, stil op een lege stoel. Ze beleven een deel van het ritueel, ervaren respect en broederliefde en beseffen wellicht dat ze iets meekrijgen van het geheim van de Vrijmetselarij.