Wat we een tijd niet hadden ervaren gebeurde zomaar ineens: winter. En nog wel in optima forma met een snerpende, koude oostenwind, sneeuw en strenge vorst. En dat maakte iets in ons wakker waardoor we vrolijk werden, teruggingen in herinneringen en met weemoed terugdachten aan mooie schaatstochten over het krakende ijs. Heeft u ze uit het vet gehaald, of zijn ze al lang op de rommelmarkt verkocht voor een habbekrats? Maar zie, de winter sterft een snelle dood door een sterke dooi, zwarte blubberranden in de straatgoten onderstrepen het witte verval. En hoe bewegen wij daarin mee? Raken we enthousiast door de waan van de dag om de hoge temperaturen? Of laten wij ons leiden door de kracht van de natuur, of het sterker wordende licht! En zoekt ons “lichtloze” licht in ons een weg naar buiten?

Nog veel gelezen in de winter? Vermoedelijk wel, te horen aan reacties tijdens de zoom-sessies. Mooie maçonnieke boeken, gevolgd door overpeinzingen en mooie filosofische gedachten. Dat belooft wat voor de naaste toekomst aan interessant bouwstukken. Ach ja, de toekomst. Een aantal van ons heeft het koude Pfizer vaccin al in de bovenarm gehad (ook al een tweede?). Maar het gros van ons zal moeten wachten wanneer de immuniteit bij hen intreedt. Elkaar weer in het “echie” zien en spreken, wat onwennig elkaar de hand schudden in plaats van een elleboogje, gezellig kletsen op de kolommen, de redenaar een jarige horen toespreken in de 7e graad, mooie gesprekken voeren in het voormalige “rookhol”. Beelden van lang geleden. Maar net zoals de winterplaatjes plots ook echt konden zijn, zo zullen de maçonnieke beelden weer echt worden. Ik wens u allen tot dat moment veel sterke en wijsheid in de volharding.